عشق را تفسیر کن

زیستن را تفسیر کن

تو که دستهایت

برترین کلام را که دوست داشتن است

تعلیم می دهد

و صدای قلبت

رگهای مرا بیدار می کند

اندوه را تعریف کن

ای سپیده محصور

که در پیکرت روح حساس ابریشم ها جاریست

و هیچ کس جز من

رنگ چشمانت را نشناخته

و عشق را تفسیر کن

در پریشان سکوتت

زمانی که خیابان

رنگ چشمان تورا می گیرد

و درختان نامت را

نجوا می کنند

و من خاطرات ناچیز بودن را

در لبخندی
به کوچه تاریکی می بخشم
و به دری می کوبم
که تو می گشایی
تنها عبور
ستاره ای که شب را می شکند
از آسمان ها
می گذرم
دستهایت را می گیرم
و به خورشید می رسم